Rome
In maart 2009 maakte Susan met een vriend een tripje naar Rome alwaar de Maratona di Roma 15 plaatsvond. Dit was de 15e editie van het marathon evenement van Rome waar duizenden marathon lopers aan deelnamen en waar haar vriend ook aan deel ging nemen.
Chronische angst
In die periode van haar leven leefde ze chronisch in angst en een van de manieren waarop dat tot uiting kwam was hyperventilatie. Als ze te lang alleen was kreeg ze paniekaanvallen en hyperventilatie waarvan ze de oorzaak niet kon verklaren.
Wat als … wat als …
Omdat ze de marathon niet zelf liep, maakte ze zich al dagen zorgen over het feit dat ze tijdens dit evenement een paar uur alleen zou zijn. Alleen, op een voor haar onbekende plek.
Wat als ze in deze stad zou verdwalen? Wat als haar vriend haar niet meer zou kunnen vinden? Wat als ze in paniek zou raken? Wat als, wat als …
Een gevoel van eenheid
Op het moment dat ze bij de start van de race de hand van haar vriend los moest laten en zich om moest draaien om zich een weg door de menigte te banen, voelde het plotseling alsof ze van de grond werd getild en voelde ze totale vrede. Alle angst was verdwenen. Het leek alsof ze in een totaal andere realiteit was maar dan wel met dezelfde mensen en objecten.
Ze was nuchter en ze voelde zich … hm … het was moeilijk te beschrijven hoe ze zich voelde. Het was niet zozeer een voelen, het was een staat van zijn. Haar wereld en de wereld om haar heen was volledig in een soort van andere modus gezet. De best mogelijke, maar beperkte beschrijving is dat ze een gevoel van eenheid met alle mensen en bomen om haar heen ervoer. Waarom had niemand haar in dit leven ooit over deze waarheid verteld? Dit was een extreem lichte staat van zijn, een ongelooflijk gevoel van liefde en kalmte. Geen menselijke liefde, maar een soort onvoorwaardelijke verbondenheid … De tijd leek stil te staan en het schoot door haar heen dat het fantastisch zou zijn als iedereen dit zou ervaren. Iedereen moest hiervan weten! Schoot het door haar heen.
Ze “daalde weer neer” op de grond en de mensenmassa begon zich voor haar te openen. Mensen schoven aan de kant en er ontstond “een weg” tussen de mensen. Susan stond met open mond te kijken wat er gebeurde. En daar kwam een jonge vrouw aangelopen die recht op Susan afkwam en haar toen de vraag stelde of zij wist waar de finish van de marathon was? De vrouw zei dat ze het maar niet kon vinden en had hulp nodig. Susan wist niet wat ze meemaakte en zei verbaasd “Yes, ofcourse I can help you.” Het was alsof ze herboren was en opeens van alles durfde dat ze al zo’n lange tijd niet meer had gedurfd … En zo leidde ze de vrouw naar de finish alwaar ze hun vrienden toejuichten toen zij hun prestatie leverden. De angst die zij eerder had gevoeld leek verdwenen, alsof het een illusie was geweest.
Ze nam afscheid van de vrouw met wie ze de hele middag had opgetrokken en wisselde gegevens uit.
Maria
Toen Susan de dag erna de Vaticaanse musea bezocht, werd ze overweldigd door de hoeveelheid kunst en de drukte. De mensenmassa werd haar nagenoeg teveel en weer klopten paniekgevoelens bij haar aan. Plots trok een prachtig kunstwerk haar aandacht. Het was een afbeelding van een vrouw die een baby vasthield, gemaakt van glas in lood. Het stond voor een raam en een heldere straal zonlicht verlichtte haar gezicht. Susan was volledig gebiologeerd door dit tafereel en de uitwerking die het kunstwerk op haar had herinnerde haar aan de kalmte en eenheid die ze de dag ervoor had gevoeld toen het leek of ze opgetild werd. Susan is niet religieus en ook nooit religieus opgevoed en kwam er pas later achter dat het een afbeelding van Maria betrof.
Zo binnen, zo buiten
De volgende jaren is deze “Rome-ervaring” altijd haar bewijs geweest van de mogelijkheid van een andere wereld, een ander bewustzijn. Een wereld van innerlijke, en dus uiterlijke vrede. Verhalen van anderen die vertellen over buiten lichamelijke ervaringen (BDE) trekken Susan’s aandacht in een poging om herkenning te vinden. Het was niet de eerste keer dat Susan buiten haar lichaam was geweest maar wel de eerste dermate sterke keer die ze nooit, nooit meer zal vergeten.
Jaren later kwam ze in aanraking met de kennis van Pim van Lommel, een cardioloog die bijna-doodervaringen (BDE) bij patiënten die een hartstilstand hadden overleefd onderzoekt.
Dit is Sharon, de vrouw die Susan om hulp vroeg en met wie zij die middag optrok.
